خواب ديدم قيامت شده است.
هر قومي را داخل چالهاي عظيم انداخته و بر سر هر چاله نگهباناني گرز به دست گمارده
بودند الا چالهي ايرانيان.
خود را به عبيد زاکاني رساندم و پرسيدم: «عبيد! اين چه حکايت است که بر ما اعتماد
کرده، نگهبان نگماردهاند؟»
گفت: «مي‌دانند که به خود چنان مشغول شويم که ندانيم در چاهيم يا چاله.»
خواستم بپرسم: «اگر باشد در ميان ما کسي که بداند و عزم بالا رفتن کند...»
نپرسيده گفت: گر کسي از ما، فيلش ياد هندوستان کند، خود بهتر از هر نگهباني لنگش
کشيم و به تهِ چاله بازگردانيم!